بسمالله الرحمن الرحیم
واژه دین معانی لغوی متعددی دارد که ازجمله مهمترین آنها آیین و کیش، راه و روش، جزا و مکافات است. در قرآن کریم نیز واژه "دین" «به معانی مختلفی بهکاررفته است، ازجمله به معنای» جزا «در برخی آیات، مانند : مالک یومالدین و به معنای» آیین و مقررات «، در آیاتی مانند : لکم دین کم ولی دین. بنا بر معنای اخیر، واژه» دین «مجموعهای شامل مقررات و دستورالعملهای خاص است.
امام معمولاً این واژه تنها برای مجموعه مقرراتی به کار میرود که ناظر به ابعاد سرنوشتساز زندگی انساناند و نوعی قداست دارند، وبدین جهت، به قوانین راهنمایی و رانندگی که تنها بخشی محدود و فرعی از زندگی را دربرمی گیرند،» دین نمیگویند.بنابراین دین در بردارندِ مفرداتی است که با پیروی از آنها ، میتوان به هدف کلی زندگی یعنی سعادت و خوشبختی، دستیافت.اما ازآنرو که چنین مفرداتی بر مبنای اعتقاداتی استوار است، مجموعهای دو، یعنی اعتقادات اساسی، و مقرراتی که باهدف دستیابی به سعادت ارائه میشوند، در اصطلاح"دین"نامیده میشود.
دین مجموعهای از عقاید و مقررات خاص است که با پذیرش آن عقاید، و پیروی از آن مقررات، انسان به سعادت حقیقی میرسد.[1]
[1] برگرفته از کتاب معرفت شناسی(سلسله دروس مبانی اندیشه اسلامی1)مولف:مجتبی مصباح و عبد الله محمدی-ناشر: انتشارات موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)
ارسال کننده : کارگر
حضرت محمد(صل الله علیه و آله) در تورات