در باب وجود و ماهیت، مهمترین بحث این است که آیا وجود اصیل استیا ماهیت مقصود این است که ما در اشیاء همواره دو معنی تشخیص میدهیم و هر دو معنی را درباره آنها صادق میدانیم. آن دو چیز یکی هستی است و دیگری چیستی. مثلا « میدانیم که انسان هست، درخت هست، عدد هست، مقدار هست . اما عدد یک چیستی و یک ماهیت
خیلی چیزها هستی روشنی دارند، یعنی میدانیم که هستند اما نمیدانیم که چیستند مثلا میدانیم که حیات هست، برق هست اما نمیدانیم که حیات چیست، برق چیست.
بسیار چیزها را میدانیم که چیستند، مثلا « دائره» تعریف روشنی پیش ما دارد و میدانیم دائره چیست؟ اما نمیدانیم در طبیعت عینی دائره واقعی وجود دارد یا ندارد. پس معلوم میشود که هستی غیر از چیستی است.
از طرفی میدانیم که این کثرت، یعنی دوگانگی ماهیت و وجود صرفا، ذهنی استیعنی در ظرف خارج، هر چیزی دو چیز نیست پس یکی از این دو عینی و اصیل است و دیگری اعتباری و غیر اصیل.
البته این بحث دامنه درازی دارد و غرض ما در این کلیات، آشنائی با اصطلاح است. آنچه اینجا باید بدانیم این است که مساله اصالت وجود و ماهیتسابقه تاریخی زیادی ندارد.
حضرت محمد(صل الله علیه و آله) در تورات